Graag gedaan Krokodil! Alex Scholte neemt afscheid van Wim Kampers
Het blijft toch een bijzonder gegeven. Iedere keer wanneer ik een melding krijg op wattsapp met “Trainer van Laar” in beeld schrik ik toch. Wim van Laar was in mijn tijd een autoriteit waar je serieus ontzag voor had. Nog steeds spreek ik hem aan met trainer. Gisteren was het zelfs dubbel schrikken, de trainer stuurde me “Wim Kampers overleden!”. Ik werd er even stil van.
Wim was bij ADO gekomen als vader van Robert. Robert was een paar jaar ouder dan ik en speelde in het A-regionaal team waar ik als B junior vaak als reservekeeper bij op de bank zat. Ik herinner me van Robert als speler zijn onverzettelijkheid als rechtsback. In die tijd was het credo ”laat maar gelijk zien dat je er bent”. Robert beheerste dat als geen ander. Daarnaast had hij een geweldige trap. Een ingestudeerde vrije trap strak in het kruis zie ik nog zo voor me. Naast het veld was daar ook altijd Wim zijn dochter Wendy, zij sloeg geen wedstrijd van haar broer over. Toen ik even wat research deed voor dit stukje zag ik op Facebook een paar foto’s van haar, ik herkende haar direct. Toen viel ook pas op hoeveel zij op Wim lijkt. Dezelfde vriendelijke oogopslag, een blik van vertrouwen.
Nadat Robert naar de senioren ging kwam ik zelf in A-regionaal en werd Wim onze leider, al dekt leider in Wim zijn geval niet de lading. Leiders waren in die tijd niet de organisatoren zoals die het nu zijn. In die tijd waren er geen assistent trainers. De trainer deed zijn ding op het veld in zijn eentje, zelfs een keeperstrainer zat niet structureel in de staf. De leider was er niet alleen voor de randzaken maar was ook wel een soort technische back up voor de spelers en trainer. Zo ook ome Wim.
Wim liep niet voorop in de voetbalpolonaise en verkondigde zeker niet het voetbalevangelie. Hij was de man die je met een kleine opmerking weer vertrouwen gaf of je juist ff op je plaats zette. Nooit met stemverheffing, nooit en plein public, altijd even je apart nemen. Recht van spreken had hij overigens wel, hij wist wel wat van het spelletje hoor. Ik meen mij te herinneren dat hij een horloge met inscriptie droeg vanwege het grote aantal wedstrijden dat hij speelde in het eerste elftal van JuVenTas.
Wim wist precies hoe de voetbalwereld in elkaar stak, doorzag de spelletjes die er gespeeld werden en stond de spelers met raad en daad bij. Daarnaast toonde hij een enorme loyaliteit naar de hoofdtrainer. Zijn principe van “naar buiten toe spreken we met 1 mond” maakte hem ook voor een trainer de ideale leider. Zelf heb ik daar veel aan gehad. Dat laatste jaar in de A-regionaal studeerde ik al aan de Academie voor Lichamelijke Opvoeding. Uiteraard dacht ik toen de wijsheid in pacht te hebben. Wim Kampers had een engelengeduld met me, ontelbare keren vertelde hij me dat ik me koest moest houden en dat dit allemaal niet in mijn voordeel zou werken. “Schillenboer…. Je moet handen laten spreken!”. Pas later zie je in dat hij echt gelijk had. Niet voor niets is ervaring al die zaken die ik nu weet maar waarvan het beter was dat ik ze toen had geweten.
Het seizoen 1989-1990 werd een onvergetelijke jaargang. Ongeslagen kampioen, we hadden echt een wereld team. De zo vaak genoemde en geroemde Japanreis maakte van de selectie een enorm geheel. Niet alleen de spelers, maar ook de staf was volledig complementair. Alle radartjes vielen in elkaar en wij werden een onverslaanbaar geheel. Aan het einde van dat seizoen gaf Wim mij zijn grootste compliment ooit. Ter afsluiting van het jaar werd er een toernooi in Italië gespeeld. Het bestuur had besloten dat je alleen mee mocht wanneer je aangaf bij de club te blijven. Je moest daar toen een soort contractje voor tekenen. Eigenwijs als ik toen al was heb ik dat toen geweigerd, ik wist het nog niet wat ik het jaar erop zou gaan doen. “Dan teken ik niet want een man een man en woord een woord”. Wim riep me uiteraard weer bij zich, vroeg wat er nu precies aan de hand was . Toen ik mijn verhaal had gedaan zei hij dat ik gek was maar dat hij mijn oprechtheid echt waardeerde. “Het zit je nu in de weg, maar uiteindelijk heb je daar wel het meeste aan pik!” Een wijze les van een wijs man.
Heel wat jaren later kwam ik Wim weer tegen. Op pakjesavond bracht ik als Goedheiligman een bezoek aan een huis in Wateringen. Familie Kampers stond er in het grote boek. “Het zal toch niet” dacht ik toen. Sintbezoekjes aan huis bij mensen die niet weten wie die Sint is maar die jij wel kent dat zijn de mooiste. Mijn , toen nog gewoon zwart geschminkte, hulpjes bonsden op de deur ….. en ja hoor. Robert zijn vrouw deed open. Ik herkende haar direct. In een volle gezellige huiskamer zat Wim naast de deur. In het voorbijgaan kon ik het niet nalaten….. “Morguh Olifant” . “Morguh Krokodil” antwoordde Wim terug. Die blik daarna vergeet ik nooit meer. Hoe kan dat nou? Die begroeting is alleen bekend bij de mensen die erbij waren in Japan. Het huisbezoek werd er een dat ik nooit zal vergeten. Bij deze familie had ik het grote boek niet nodig, dit kon ik wel uit mijn hoofd. Niet alleen Wim zijn kleinkinderen zaten ademloos te luisteren, ook bij de volwassenen stonden de vraagtekens op het voorhoofd. Toen we onder de klanken van “dag Sinterklaasje” het huis verlieten zei Wim “bedankt olifant” gevolgd door een gemeend “graag gedaan krokodil”. Pas later sprak ik Robert en onthulde het geheim. Toen volgde een tweede groot Kamperscompliment. Die kleine van hem had gezegd “Papa die Sinterklas wist alles, dit was de echte hoor!”.
Met het wegvallen van Wim Kampers is de Japangroep weer een stukje kleiner geworden. Het doet me goed te weten dat in de hemel straks het team weer langzaamaan bij elkaar gaat komen. Jos Boer, Rob van Dullemen, Aldrik Mey en Dave Lange krijgen nu gezelschap van het cement tussen de stenen.
Ome Wim, bedankt voor alle bewuste en onbewuste levenslessen die ons hebt meegegeven. Op die leeftijd zullen we je dat niet zo hebben gezegd maar ze zijn echt onbetaalbaar geweest. Je was echt van onschatbare waarde. Robert, Wendy en andere familieleden en vrienden heel veel sterkte gewenst bij de verwerking van dit verlies.
